Są jednymi z najszybszych ptaków świata (200 km/h !) i dość tajemniczymi. Naukowcy próbują zgłębiać sekrety życia jerzyków, wciąż jednak nie udało się poznać ich do końca.
Co o nich wiemy?
Łacińska nazwa Apus apus pochodzi ze starożytnej greki, gdzie słowem apus określano „jaskółkę bez stóp”, czyli jerzyka ( α – bez, πούς – stopa).
Większość życia spędzają w powietrzu. Śpią, jedzą, piją, zbierają materiał na gniazdo i… rozmnażają się. Najbardziej „stacjonarny” dla jerzyków czas to budowanie gniazda, wysiadywanie jaj (wysiadują oboje rodzice) i karmienie młodych. Od momentu odchowania młodych, poprzez powrót i pobyt na zimowiskach, do kolejnego powrotu na miejsca lęgowe – mogą ani razu nie wylądować (wiemy to m.in. dzięki nadajnikom, założonym przez badaczy z Uniwersytetu w Lund w Szwecji).
Jerzyki mają bardzo specyficzną budowę palców – wszystkie cztery skierowane do przodu. To umożliwia im wczepianie się w pionowe płaszczyzny (np. ściany budynku), ale uniemożliwia poruszanie się po ziemi.
Gniazda jerzyków kojarzą nam się z miejskim krajobrazem i wysokimi budynkami. Często wykorzystują otwory w stropodachach, chętnie zajmują budki lęgowe, dokładnie takie jakie zostały zamontowane na jednej ze ścian naszego ośrodka. Co ciekawe – jerzyki gniazdują także w dziuplach drzew. Najliczniejsza populacja „drzewnych” jerzyków w Polsce jest w Puszczy Białowieskiej.
?https://otop.org.pl/2020/06/miedzynarodowy-dzien-jerzyka-7-czerwca/